Propozycje zabaw logopedycznych dla 3-latków

Propozycje zabaw logopedycznych dla 5-latków

Propozycje zabaw logopedycznych dla 6-latków

Dysleksja – Jak pracować z dyslektykiem? Czynniki ryzyka dysleksji.

Dysleksja to zaburzenie czynnościowe tych obszarów kory mózgowej, które odpowiedzialne są za przetwarzanie liter i cyfr.

Zaburzenia te mają etiologię mózgową.

Przyczyn tak dużej liczby dzieci z orzeczoną dysleksja jest wiele np. komplikacje okołoporodowe, wcześniactwa aż po zmianę modelu wychowania dzieci. Powszechne staje się spędzenie przez dzieci zatrważająco dużej ilości czasu przed telewizorem, tabletem, telefonem.

Skala ryzyka dysleksji:

Zagrożenie dysleksją można rozpoznać już we wczesnym dzieciństwie.

Dzieci w wieku przedszkolnym wykazują szereg zachowań, które mogą świadczyć o tym, że są zagrożone dysleksją.

3-5 letnie dziecko:

• jest mało samodzielne, bardziej oczekuje niż przejmuje inicjatywę w wykonywaniu konkretnej czynności motorycznej

• wykazuje niską sprawność ruchową całego ciała: jest niezdarne często się potyka, z trudnością utrzymuje równowagę.

• trudności w zakresie motoryki małej- dziecko nie lubi wykonywać prac manualnych: rysować, wydzierać, wyklejać, lepić z plasteliny, nie lubi puzzli i składania pociętych obrazków, spora trudność sprawia mu zapięcie guzików, odpięcie suwaka.

• często objawem dysleksji jest opóźniony rozwój mowy – dziecko dłużej pozostaje na etapie spieszczeń, dłużej tworzy zlepki słów, ma problem z opowiadaniem obrazka, wykonaniem poleceń wg instrukcji. Nie tworzy rymów, nie zapamiętuje wierszyków, piosenek.

6-7 letnie dziecko:

• trudności nasilają się, do wymienionych dochodzą trudności w czytaniu i pisaniu charakteryzujące się powolnym czytaniem, głoskowaniem lub sylabizowaniem, myleniem liter podobnych graficznie.

  BARDZO WAŻNA NA TYM ETAPIE JEST POMOC DZIECKU.

NIGDY NIE JEST ZA PÓŹNO, BY POMÓC DZIECKU Z DYSLEKSJĄ

JEŻELI ZAUWAŻYMY CHOĆBY NIEKTÓRE Z OPISANYCH PROBLEMÓW - NIE CZEKAJMY!

NAJSKUTECZNIEJSZA JEST WCZESNA DIAGNOZA I TERAPIA.

DZIAŁAJMY JAK NAJSZYBCIEJ, BY BYĆ SKUTECZNYMI.

RODZICU:

• rozwijaj wrodzone talenty dziecka, by podnieść jego samoocenę;

• zaplanuj dziecku odpoczynek po przedszkolu;

• wspomagaj rozwój dziecka jak potrafisz: koloruj, maluj, wycinaj, czytaj książki, układaj puzzle, a także śpiewaj piosenki, klaszcz i tańcz z nim;

• włączaj dziecko w pomaganie przy pracach domowych- to uczy odpowiedzialności i szacunku do wykonywanej pracy;

• baw się z dzieckiem;

• pozostawaj w ścisłej współpracy z wychowawcami, monitoruj postępy dziecka, nagradzaj.

Literatura:

„Strefa Logopedy – Nowoczesny poradnik skutecznej terapii logopedycznej”- Nr 21Grudzień 2020

Zadania: 

Zadanie 1

Zadanie 2

Zadanie 3

Zadanie 4

Czym zajmuje się logopedia?

Logopedia jest nauką o kształtowaniu prawidłowej mowy, usuwaniu wad mowy oraz nauczaniu mowy w wypadku jej braku lub utraty. Termin „logopedia” pochodzi od greckich wyrazów: logos – słowo, mowa oraz paideia – wychowanie.

Szeroko rozumiana logopedia zajmuje się terapią zaburzeń mowy oraz komunikacji dzieci i dorosłych. Jest dziedziną stosunkowo nową, mocno interdyscyplinarną, dlatego też w jej obrębie zaczęły pojawiać się szczegółowe specjalności uzależnione od przyczyn oraz rodzaju zaburzeń związanych z trudnościami w porozumiewaniu się.

• Logopedia ogólna – zajmuje się profilaktyką, diagnozą oraz terapią zaburzeń rozwoju mowy, a w szczególności korektą wad wymowy oraz usprawnianiem procesu komunikacji dzieci i dorosłych.
• Balbutologopedia – zajmuje się osobami z problemami w zaburzeniu płynności mówienia.
• Neurologopedia – dział logopedii zajmujący się diagnozowaniem i terapią osób z uszkodzeniami neurologicznymi.  
• Oligofrenologopedia – zajmuje się wspomaganiem mowy osób z niepełnosprawnością intelektualną.
• Surdologopedia – zajmuje się osobami z zaburzeniami mowy spowodowanymi zaburzeniami oraz uszkodzeniami w obrębie słuchu.
• Wczesna interwencja logopedyczna – zajmuje się wspomaganiem rozwoju mowy dzieci urodzonych przedwcześnie, noworodków z grupy ryzyka okołoporodowego oraz dzieci z wadami genetycznymi.
• Logopedia artystyczna – zajmuje się dbałością właściwą dykcje, poprawność artykulacyjną oraz technikę mówienia osób, które pracują głosem

            Wady mowy u dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym są zbyt często bagatelizowane przez rodziców i opiekunów. Wada mowy ma ujemny wpływ na kształtowanie się osobowości dziecka, sprzyja rozwijaniu się u niego takich cech jak nieśmiałość, skrytość, poczucie niepełnowartościowości. Zazwyczaj dziecko mówiące wadliwie woli nie odpowiadać na pytania nauczyciela, być uważane za nieprzygotowane czy nie zdolne, niż narazić się na ujawnienie swojej wady. Poważniejsze wady mowy hamują rozwój poznawczy dziecka utrudniając przebieg normalnych procesów myślowych i kontakty z otoczeniem.

                                                                                                Logopeda mgr Anna Kasprzak

Jak stymulować mowę dziecka?

 Praktyczne rady dla Rodziców

1. Wykonuj z dzieckiem ćwiczenia oddechowe utrwalające prawidłowy sposób oddychania.

Dmuchanie baniek mydlanych – najpierw dużo malutkich baniek (mocny wydech), a potem próba nadmuchania jak największej bańki (wydech musi być długi i słaby).

Dmuchanie przez słomkę na piórka, watę, bibułę- kontrolujemy aby słomka była umieszczona w środkowej części ust.

 Dmuchanie w wiatraczek- wdech nosem, wydech ustami.

Czynność mowy jest nierozerwalnie związana z oddychaniem, a prawidłowe oddychanie jest fundamentem dobrej mowy!

2.  Wykonuj z dzieckiem ćwiczenia usprawniające pracę narządów artykulacyjnych oparte o zabawy fonacyjne i artykulacyjne.

Przykłady: 

• Kotek mruczy – mmmmm, ziewa (naśladowanie ziewania)
• Wąż syczy – sssssss; Pszczoła bzyczy – bzz bzz
• Straż pożarna jedzie – eee ooo eee ooo (z przesadną artykulacją samogłosek – wargi rozciągają się, a następnie ściągają)
• Samolot leci – uuuuu (dzióbek z warg) i ląduje iiiiiiiiii (szeroki uśmiech)
• Parskanie jak konik, następnie kląskanie językiem; Cmokanie
• Pociąg jedzie – fu fu fu (górne zęby dotykają dolnej wargi)

3. Słuchaj i obserwuj dziecko.

Kiedy dziecko nazywa jakiś przedmiot „po swojemu” lub komunikuje się przy pomocy gestu – nazwij głośno przedmiot lub czynność, o którą mu chodzi. 

Stwarzaj sytuacje zachęcające dziecko do komunikowania się.

Nie wyręczaj dziecka w mówieniu, nie staraj się zrozumieć w lot jego potrzeb – niech próbuje nam je przekazać słowami.

Nie przerywaj dziecku, pozwól dokończyć wypowiedź.

4. Ucz dziecko koncentrowania wzroku na rozmówcy.

Patrz na dziecko kiedy do niego mówisz oraz kiedy oczekujesz od niego odpowiedzi.

5. Oglądajcie wspólnie obrazki.

 Opowiadaj dziecku co się na nich znajduje, wskazuj na różne przedmioty, opisuj je, nazywaj. Prowokuj także dziecko do mówienia poprzez proste pytania: Gdzie jest miś? Kto to? Jaki ma kolor? Jest smutny, czy wesoły? Mały czy duży? Itp. 

6. Wykorzystuj codzienną aktywność.

Zachęcaj dziecko do udziału w codziennych czynnościach. Opowiadaj o tym, co robicie.

Mów do dziecka wyraźnie, unikaj zdrobnień.

Staraj się wyróżniać słowa – gestem, intonacją.

Ważne żeby zdania nie były zbyt skomplikowane, a słownictwo bliskie dziecku.

7. Czytaj dziecku.

Warto poświęcić choćby 15 minut dziennie na przeczytanie dziecku bajeczki. To nie tylko rozwija wyobraźnię, lecz także poszerza zasób słownictwa, uczy koncentracji uwagi i daje dziecku poczucie bliskości.

8. Dbaj o poprawność swoich wypowiedzi. Pamiętaj, że dziecko naśladuje właśnie Ciebie!

Nie posługuj się językiem dziecka.

Nie spieszczaj nadmiernie form. Nie nazywaj przedmiotów, czynności lub osób w taki sam sposób jak dziecko.

11. Zachęcaj dziecko do aktywności plastycznej, manualnej.

Zręczność palców ma związek ze sprawnym artykułowaniem i mówieniem.

Wykorzystuj wszelkie okazje do lepienia, klejenia, nawlekania koralików, budowania z klocków itp.

Zachęcaj dziecko do rysowania. Komentuj co robi, opowiadaj o tym co widzisz na obrazku. Zadawaj pytania.

Można także łączyć rymowanki z rysowaniem np.

Kółko, kółko i kreseczka,

Tu laseczka, tam laseczka,

Widzi młody, widzi stary,

Ze nam wyszły okulary!

12. Kontroluj, czy dziecko rozumie Twoje polecenia.

Polecenia powinny być proste i dotyczyć czynności lub przedmiotów, które są dziecku bliskie.

Daj misia. (Kiedy o to prosimy nie wskazujemy palcem na misia!)

Pokaż oko.

Przynieś buty.

Połóż piłkę na krześle.

SĄ TO OGÓLNE WSKAZÓWKI I PRZYKŁADY AKTYWNOŚCI, KTÓRE W NATURALNY SPOSÓB WSPOMAGAJĄ ROZWÓJ MOWY DZIECKA.